Stel je voor, je bent moeder in een afgelegen dorp waar nergens toegang is tot schoon water. Het enige wat je hebt, is vuil stilstaand water, een paar uur lopen verderop. Je hebt geen andere keus dan elke ochtend, samen met je oudste dochter en elk met een gele jerrycan van 40 liter, daar water voor je gezin te halen.

In plaats van naar school te kunnen, loopt je dochter urenlang in de zinderende zon met een jerrycan die bijna net zo zwaar is als zij. Met groot gevaar voor haar veiligheid. Het ergste is dat dit water dat jullie mee naar huis nemen vies en besmet is, met allerlei soorten bacteriën die jou en je gezin constant ziek maken.

Op de plek waar je woont, sterven elke maand kinderen door water overgedragen ziekten. Je plaatselijke medicijnman belooft je te genezen, maar er gebeurt niets. Je voelt je hopeloos door dit onrecht en bent getuige van diegenen om je heen die zich bezighouden met destructief gedrag. Deze fysieke, sociale en geestelijke gebrokenheid doet je verlangen naar hoop en een betere toekomst.